Je kind(’s gedrag) afwijzen; het klinkt als iets groots en wat je echt niet wil voor je kind. En tóch doen we dat allemaal wel eens! (Ja, ik dus ook…)
Het is namelijk niet altijd zo groot als ‘dat gaat niks worden met jou’ of ‘je bent echt een vervelend kind’. Het zit hem soms ook in subtielere opmerkingen. Zo kreeg ik als kind regelmatig te horen; ‘rug recht’. Ik ben met 1.80 namelijk niet heel klein van stuk en als jonge puber langer dan de meeste jongens van mijn leeftijd. Dit vond ik heel vervelend en onbewust probeerde ik mijzelf kleiner te maken, met als gevolg een beetje een kromme bovenrug. (Dit had overigens ook een aantal andere oorzaken, maar die laten we voor nu maar even buiten beschouwing😉).
Dat regelmatig werd gezegd ‘rug recht’ hielp natuurlijk niet echt om mijn rug te rechten. Bovendien versterkte het mijn gevoel van te-lang-zijn alleen maar.
Elke keer als dat gezegd werd, was ik mij daar weer extra van bewust en weer een stukje ongelukkiger met dat lange slungellijf (vond ik toen).
Natuurlijk weet ik ook wel dat mijn ouders dit goed bedoelden en mij juist probeerden te helpen. En dat is dus ook precies waarom afwijzing voor zowel kinderen als ouders in zo’n situatie lastig te herkennen zijn. Het gebeurde immers allemaal vanuit liefdevolle intentie.
Als jij als kind afwijzing hebt ervaren (en zoals ik al zei, overkomt dat in meer of mindere mate iedereen) vormt dit je in je zelfbeeld en in je rol als moeder. Het mooie hierbij is dat het moederschap op zichzelf, juist ook kansen geeft voor heling hiervan. Immers; kinderen spiegelen ons hierin en wijzen daarmee de weg.
Bijvoorbeeld bij gevoelens van onzekerheid: Als herhaaldelijk werd benoemd dat je iets niet goed kon, ben je gaan twijfelen over je eigen capaciteiten en waarde. Deze onzekerheid kan ook invloed hebben op je vertrouwen in jezelf als moeder. En dan heb je goede kans dat je kind ook nog eens de vinger precies op de zere plek legt door je een slechte moeder te noemen, of je -in jouw beleving- totaal niet serieus te nemen.
Het kan ook zijn dat je angst voor afwijzing hebt ontwikkeld: Je gaat dan proberen het iedereen naar de zin te maken, in de hoop dat er dan niemand iets onaardigs zegt of vindt. Deze angst kan je als moeder aardig in de weg zitten, omdat je misschien terughoudend wordt om grenzen te stellen om dat je bang bent dat je kinderen anders niet meer van je houden. Of je probeert de prefecte moeder te zijn, om daarmee te voldoen aan de verwachtingen van je omgeving (zie ook eerder blog ‘perfecte moeders bestaan niet’). En dan heb je goede kans dat je kind ook nog eens de vinger precies op de zere plek legt door ‘buiten de lijntjes te kleuren’ en gedrag te laten zien waar ‘iedereen wat van vindt’.
In sommige gevallen wil je je kind kostte wat kost beschermen tegen de vervelende zaken die je zelf als kind hebt ervaren: je kan dan als moeder overmatig bezorgd of beschermend worden, waardoor je kind niet de kans krijgt om zichzelf ten volle te ontdekken en ontwikkelen. En dan heb je goede kans dat je kind op school gepest wordt, of een leerkracht treft die grote zelfstandigheid van haar leerlingen verwacht, waar jouw kind zich totaal geen raadt mee weet (en jij trouwens ook niet…)
Het verlangen naar bevestiging en erkenning kan soms door een tekort in je eigen jeugd zo sterk zijn, dat je hiernaar gaat zoeken bij je kinderen. In dat geval zal je er alles aan doen om je kinderen tevreden te stellen en is het lastiger om op te komen voor je eigen behoeften uit angst dat je je kind dan tekort doet, zoals jij zelf ook tekort had.
In dit laatste voel je gelijk al dat wat gespiegeld wordt en de vicieuze cirkel die ontstaat. Om afwijzing te voorkomen (van je kinderen), ga je je eigen behoeftes negeren (in feite dus afwijzen) en daarmee ontstaat er dus toch weer een gevoel van afwijzing, wat je probeert te compenseren door nog meer de behoeftes van je kinderen te volgen etc.
Uiteindelijk hebben we allemaal een intense behoefte aan acceptatie en gezien willen worden. En tegelijkertijd doen we paradoxaal genoeg ook állemaal ervaringen van afwijzing en miskenning op.
Het vervelende is dat in veel gevallen, we door de afwijzing heen, de liefdevolle intentie óók voelden en daardoor -zeker als kind- het onderscheid tussen liefde en afwijzing niet altijd meer goed kunnen voelen. De kans dat zaken vanuit je eigen jeugd zich in jouw moederschap gaan herhalen (terwijl je dat nou precies niet wilde!) is dan heel groot.
Uit die vicieuze cirkel stappen vraagt dus moed, inzet en doorzettingsvermogen om het innerlijk werk dat nodig is te doen, maar het kan wel! Herstellen van de afwijzing die je als kind hebt ervaren en gezonde, écht liefdevolle relaties opbouwen met je kind(eren), waarbij we afwijzing niet helemaal uit -kunnen- bannen, want niemand is perfect😊. Dit start met de wegwijzer die je kind door middel van zijn/haar gedrag laat zien, te volgen en die boodschap te erkennen. Nieuwsgierig wat ik hierin voor jou kan betekenen? Kijk op https://www.pentakelopvoedcoaching.nl/boos-kind-spiegel/