het Spiegelgesprek heeft goed nagezinderd hier😀 … zondag besefte ik plots dat dit niet is voor hem, maar voor mezelf (dus ja, iets voor mezelf doen ligt altijd gevoelig). ik ben me ook een pak bewuster wanneer hij op dat knopje duwt waardoor plots mijn geduld op is. Je hebt me dus echt wel aan het denken gezet met het gesprek!
Het oorverdovende gekrijs van mijn zoon vult de woonkamer. Ik sta erbij en kijk ernaar. Ik voel mij machteloos. En voordat ik het in de gaten heb sta ik zelf ook te schreeuwen en zet mijn kind voor straf op de gang. De moeder in mij faalt.
Dit druist zo tegen mijn gevoel in, zo’n moeder wilde ik niet zijn! Ik heb potjandrie een pedagogische achtergrond en heb al zóveel kinderen begeleid. Waarom lukt het mij dan niet om anders met dit soort gedrag bij mijn eigen kind om te gaan?!
Gelukkig was en ben ik van niet een type dat bij de pakken neer gaat zitten, dus na de zoveelste – gezamenlijke – driftbui ging ik op zoek naar een training die mij handvatten zou kunnen geven om anders met dit soort situaties om te gaan. Dat liep wel een beetje anders dan gedacht. Want wat de coach in die training mij wel deed beseffen: niet alleen mijn kind, maar ook ik had mijn aandeel in het in standhouden van dit gedrag. Een pijnlijke realiteit, en wat ben ik er nog elke dag dankbaar voor.