Terwijl ik een kop thee voor mezelf zet hoor ik de poortdeur opengaan. Niet alleen mijn nieuwbakken brugklasser komt de tuin in gefietst, er komt een tweede achteraan. “Ik ben een vriend van Hidde,” zegt de jongen als hij zich in de keuken aan me voorstelt. Het liefst zou ik de jongen ter plekke knuffelen.
De buikpijn waarmee ik de dag was begonnen en die de hele dag niet wegging, vloeit weg uit mijn lijf. Het is dag twee van de eerste week middelbare school en ineens had ik het zwaar. Gisteren had ik nergens last van en was Hidde zelf ook vrolijk thuisgekomen. Op mijn “hoe was het” kreeg ik een “goed” als antwoord, en dat was dat. Niet te veel woorden aan vuil maken, gewoon gaan. Maar vandaag voelde anders. Waarom weet ik eigenlijk niet;
De kop was eraf, hij had dag één ‘overleefd’, waarom zou dat dag twee dan ineens niet meer zo zijn?
Nadat hij vanmorgen snel de poort uit was gefietst om zich aan mijn “heb je alles?”, mijn bemoedigende knikjes en andere ongevraagde adviezen te onttrekken, was ik naar mijn werk gegaan, in de hoop een beetje afleiding te vinden. Ik verwacht dat het overleg met de pedagogisch coaches wat op de planning staat, gaat helpen om de beelden van een Hidde die zielig alleen in een hoekje zijn broodje zit te eten, of zich buitengesloten voelt, weg te jagen.
Maar de buikpijn bleef en hoewel ik door mijn werk inderdaad wat afleiding had, besloot ik toch om wat eerder naar huis te gaan, zodat ik thuis zou zijn als Hidde thuiskwam.
En nu zit hij met de nieuwe vriend op de bank YouTube-filmpjes te kijken. Normaalgesproken maak ik daar gelijk een eind aan; schermen mogen in ons huis pas na vijf uur ‘s middags aan. Maar nu besluit ik het zo te laten. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat ik deze net gevonden vriend, meteen weer wegjaag met onze strenge schermafspraken.
Ik kijk naar de twee hoofden op de bank en voel me tien kilo lichter. Eigenlijk weet ik stiekem wel waar mijn onrust en zenuwen vandaan komen; mijn start op de middelbare school was alles behalve leuk. En het vinden van aansluiting bij klasgenoten bleek een bijna onmogelijke opgave te zijn. Nu het erop lijkt dat de geschiedenis zich in dat opzicht gelukkig NIET herhaald, durf ik voor mijzelf toe te geven dat dat precies is waar ik bang voor was. Mijn eigen geschiedenis zat een open houding en het vertrouwen in mijn kind in de weg.
Ik weet hoe groot de invloed van mijn overtuigingen en gevoelens zijn en wilde dit daarom allemaal niet denken en voelen. Maar ja het was er natuurlijk wel. Gelukkig is Hidde oud en (eigen)wijs genoeg om zijn eigen pad te kiezen. En mag ik nog meer leren om hem het vertrouwen te geven en los te laten, zodat hij zijn eigen geschiedenis kan schrijven.
Zit boosheid jouw en je kind in de weg? Lukt het niet om met elkaar een fijne (nieuwe) geschiedenis te schrijven zoals je dat je kind het allerliefste gunt?
In mijn workshop ‘de Boosheid Voorbij’ geef ik je de tools en inzichten om op een liefdevolle manier gedrag te begrenzen én ruimte te geven aan de geschiedenis en eigenheid van je temperamentvolle kind. Op 31 oktober geef ik deze workshop -i.v.m. de coronamaatregelen- online. Dus reisafstand is geen beperking meer! Wel hou ik de groep nog steeds klein zodat er voldoende ruimte is voor eigen inbreng en het beantwoorden van persoonlijke vragen/uitdagingen. Weet je welkom!