De 3de en meteen ook laatste in de reeks met inspirerende verhalen/teksten voor een tijd van bezinning. Het is ‘Komkommer-tijd’ en dat geeft ruimte in je hoofd?.
Daarom deze zomer geen blogs of artikelen, maar mooie verhalen met een moraal. Die stof geven tot nadenken, bezinning, een nieuw inzicht geven…. En soms ook mooi zijn om te delen en te bespreken met je kind. Voor mij mag Kahlil Gibran dan niet ontbreken. Dus bij deze.
Veel leesplezier en een mooie zomer gewenst!
Kahlil Gibran: Je kinderen zijn je kinderen niet.
“En hij zei: Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ‘s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken. Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten. De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige, en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn: want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.”
Van de drie verhalen/teksten die ik deze zomer met jullie deel(de) is dit de meest abstracte, maar voor mij ook de krachtigste. Wanneer ik mij zorgen maak, of het gevoel heb dat het met (één van) de kinderen niet goed gaat, is mijn eerste impuls om het te gaan ‘oplossen’. Terwijl ik weet dat dat, zeker naar mate ze ouder worden, niet altijd de meest helpende weg is.
Met onze oudste die volgende week gaat starten op de middelbare school, voel ik des te meer dat ‘de pijl’ zijn eigen weg gaat en dat mijn invloed als ‘de boogschutter’ afneemt. Ik hoop dat ‘de pijl’ ook bij deze nieuwe uitdaging zijn weg naar zijn doel vindt, want bijsturen wordt met elk jaar dat hij ouder wordt lastiger?.
Wat uit deze tekst raakt jou het meest? Laat het weten door hieroner een reactie achter te laten.
Mijn zoon vindt hierin een verantwoording om zijn ouders niet meer te bezoeken.
Hij gaat zijn eigen weg en mag dat ook van ons.
Maar het getuigt van weinig (geen) respect om zijn ouders volledig te negeren en vervolgens de kleinkinderen zelfs te verbieden ons te bezoeken.
Dat lijkt mij inderdaad geen gemakkelijke situatie Dit heeft in mijn ervaring echter niet zoveel te maken met de boodschap(pen) van Khalil Gibran. Hij bedoelt in mijn beleving alleen te zeggen dat als we onze kinderen de ruimte mogen/moeten geven om het leven op hun eigen manier vorm te geven. Niet dat dit betekent dat er geen contact, liefde of verbinding zal zijn. Mij zegt hetdat hij juist -impliciet- bedoelt dat dat deze manier van kijken naar je rol als opvoeder, helpt om meer liefdevolle verbinding met je kind te hebben. Ik kan natuurlijk niet beoordelen wat er in jullie situatie speelt waardoor dit nu niet zo voelt. Heel veel sterkte iig.