Het kan je opvreten, afmatten, ultiem frustreren of misschien heb je juist engelengeduld?
Dat laatste heb ik in elk geval niet, dus als mijn kinderen op een voor mij vervelende manier om aandacht vragen, dan kan ik daar behoorlijk geirriteerd van raken.
Met name Sieger heeft het ‘doorzeuren tot je je zin krijgt’ tot in de puntjes uitgewerkt.
Dat gaat ongeveer zo:
Sieger: “Mama gaan we vandaag zwemmen?”
Ik: “Nee, dat gaat niet, want ik heb vandaag geen auto en ik ga niet dat hele eind fietsen met jullie”
Sieger: “Aaah, maar dat kan toch gewoon? We kunnen toch fietsen?”
Ik: “Ik snap dat je het jammer vind, want zwemmen is natuurlijk heel erg leuk. Dat doen we een andere keer weer. Vandaag blijven we lekker thuis.”
Sieger (nu boos): “Maar ik wil zwemmen!”
Ik herhaal: “Dat gaat niet, want ik heb vandaag geen auto.”
Sieger (met nog meer zeurstem en pruillip): “Maar dan kunnen we toch fietsen?”
Ik: “Nee, want dat zie ik niet zitten, dat hele eind”
Sieger (nu weer boos): “Maar ik wil toch zwemmen!”
En vanaf dit punt voel ik mij dan een langspeelplaat die vast is gelopen. Ik ga wéér uitleggen dat ik begrijp dat hij het jammer vindt. Wéér aangeven waaróm we niet gaan zwemmen, en hij blijft zijn ‘ik wil zwemmen’-mantra herhalen. Met steeds meer zeurstem en pruillip én boosheid. En ondertussen groeit mijn ergernis.
Ik blijf wel consequent. In 9 van de 10 gevallen blijft nee bij mij nee. En áls het een ‘ja’ wordt, dan is dat vaak omdat de kinderen sterke argumenten aandragen, niet omdat ze 6 tot 60 keer dezelfde vraag stellen.
Inmiddels hebben Sieger en ik bovenstaand ritueel al vele malen uitgevoerd rondom diverse onderwerpen: een snoepje, bij iemand spelen, naar de Efteling…..heel vaak ziet het gesprek er ongeveer hetzelfde uit. En hij is inmiddels al ruim 8 jaar, dus gooide ik het laatst eens over een andere boeg: “Je weet dat het geen nut heeft om iets 100 keer te vragen, omdat bij mij een nee een nee blijft, dus waarom blijf je zo doorgaan? Dat werkt toch niet?”
Hij is even stil en denkt na. Dan zegt hij: “Nee, bij jou niet, maar bij anderen wel.”
Ik moet stiekem heel erg lachen: blijkbaar levert deze methode hem af en toe toch iets op!
En ik realiseer mij; bij mij krijgt hij niet zijn zin, maar wel iets anders: aandacht. Ook al is de kwaliteit van dit gesprek erbarmelijk, hij heeft wel mijn aandacht én weet die lange tijd vast te houden. Het kán uiteraard gezelliger en leuker, maar ja ach, die aandacht, die is er in elk geval!
Dus als we nu in bovenstaand ritueel dreigen te vervallen, gooi ik het over een andere boeg en zorg ik dat ik op een positieve manier aandacht geef aan Sieger. Dat kost me uiteindelijk minder energie, evenveel tijd en levert ook nog eens fijn contact op met elkaar!
Wil je weten hoe jij dit kan doen met jouw kind(eren)?
De komende periode staat er genoeg in de planning om jullie hierbij te helpen:
- 4 maart om 19.30u is er een OpvoedParty met als thema ‘negatieve aandacht is ook aandacht’. Er zijn nog 4 plaatsen vrij. Deelname kost je slechts € 7,50 dus reserveer snel je plekje.
- 7 maart: dagworkshop ‘de boosheid voorbij’. Heeft je kind regelmatig boze en/of verdrietige buien en wil je je kind (beter) kunnen helpen, zodat de sfeer verbetert bij jullie thuis en je kind weer beter in zijn/haar vel zit? Er is nog 1 plaats beschikbaar dus reserveer snel!
- 25 maart: introworkshop SOS Kinderen en Emoties. Je emoties uiten, begrijpen en accepteren. Het is voor ons als volwassenen al niet simpel. Laat staan voor kinderen! Je kinderen leren omgaan met hun emoties, daar doe je ze dus niet alleen nu, maar ook voor later een plezier mee. Er zijn nog 3 plaatsen vrij voor deze workshop.