Voordat ik moeder werd, had ik nogal romantische ideeën bij dit dagelijkse moment. Ik heb zelf warme herinneringen aan de avondmaaltijd in mijn gezin van herkomst. Met 4 meiden en mijn ouders, zaten we met z’n zessen aan tafel en was er altijd wel iemand met een verhaal of gebeurtenis. Er werd veel gelachen en veel gedeeld. Dat zag ik dus al helemaal voor mij met mijn kinderen.
Maar dat liep dus even anders. De oudste is een moeilijke eter en in plaats van gezelligheid hadden we vooral strijd aan tafel.
Waardoor niet alleen onze oudste, maar ook mijn man mokkend aan tafel zat. Gezellig!?
Totdat ik het helemaal zat was en het over een andere boeg ging gooien. Wat hierin vooral lastig was: mijn wederhelft meekrijgen in mijn plannen! Want ik wilde geen strijd meer aan tafel, maar was op zich niet direct degene die de strijd maakte. Dus maakten we een afspraak: ik zou twee weken lang met Hidde de afspraken maken over het al dan niet eten van zijn groenten, de hoeveelheid hapjes enzovoorts. Na die 2 weken zouden we kijken wat het effect was van de ‘strijd-methode’ ten opzichte van mijn ‘eten zonder strijd-methode’.
In die 2 weken heb ik bewust helemaal niets gezegd over het wel of niet eten. Mijn focus lag op: we zitten als gezin aan tafel en nemen de dag door. Daarbij iets eten mag, maar het hoeft niet. Resultaat: het eetmoment was een stuk gezelliger en ontspannener!
Ging Hidde ook beter eten? Dat niet direct, maar wat mijn man niet had verwacht: ook niet slechter! Want waar hij met veel strijd en gedoe soms 1 of 2 happen naar binnen wist te praten, was dat ook wat er al gezellig kletsend gebeurde: tussendoor nam Hidde toch een hapje of 2. Weliswaar met zijn handen, maar ook daarvan zei ik bewust niets. ‘Die opvoedtaak komt later wel’ had ik mij voorgenomen.
Aan het romantische beeld wat ik vanuit mijn jeugd had, voldoen we nog altijd niet, omdat het eten zelf nog steeds moeizaam gaat, maar door de discussie en strijd te vermijden, komt het aardig in de buurt. En ik moet ook toegeven dat mijn herinneringen ook wat rooskleuriger zijn dan de werkelijkheid. Ook mijn zusjes en ik waren niet alle vier makkelijke eters en met name mijn vader kon af en toe best streng zijn. Ik hoop in elk geval dat onze kinderen zich later ook vooral de goede kant herinneren: de gezelligheid en verbondenheid als gezin tijdens de eetmomenten.
Onze zoon van net 4 is altijd met van alles bezig, behalve met zijn eten. En als hij dan eet is het vooral zijn vlees. Maar als moeder zijnde wil je natuurlijk ook graag dat er groente naar binnen gaat. Ik heb de strijd opgegeven, als hij niet eet, zal hij geen honger hebben en krijgt hij ook niets anders. Mijn man heeft daar moeite mee, die vindt wel dat hij moet eten.
Hai Karin,
Dank je wel voor het delen van je ervaring! Het is soms schipperen he, als je er beiden anders in staat. Voor ons werkte het goed om een periode de ene manier en een volgende periode de andere manier helemaal aan te houden. Dan konden we goed zien wat het effect was van mijn manier en de manier van mijn man. Doordat onze zoon inderdaad niet meer ging eten ook al probeerde mijn man van alles (maar het avondeten daardoor wel een hoop stress werd) kon mijn man daarna ook achter ‘mijn’ manier gaan staan en werd het tussen ons ook relaxter. Dat wens ik jou ook toe! Hopelijk helpt deze tip jou dus ook.
groetjes Anke