Hoewel we in ons gezin inmiddels allemaal een mobiele telefoon of tablet hebben met daarin een digitale agenda, hebben we ook nog een familieplanner op tafel liggen. Daarin staat bijvoorbeeld ook wat wie die avond eten. Wel zo makkelijk, want dan hoef ik die vraag niet 5x per dag te beantwoorden.
Hoewel je bij het woord ‘Familieplanner’ misschien denkt dat iédereen in deze familie zijn afspraken erin zet, is dat -nog- niet waar. Ik vul elke zondag de hele planner voor de komende week, voor alle gezinsleden.
Het belangrijkste voordeel hiervan vind ik; ik pak daarin een stukje regie. Want daar waar afspraken van mijn man en mij overlappen, komen we daar bijtijds achter en stel ik de vraag; hoe lossen we het op? Het is dus niet (meer) vanzelfsprekend dat ik mijn afspraken verschuif op de momenten dat het ‘schuurt’. Ook vragen als ‘wie brengt deze week de jongste naar sport of scouting?’ komen zondags al op tafel.
Misschien klinkt dat allemaal best logisch en vanzelfsprekend, maar dat was het voor mij niet direct. Als ZZP-er ben ik immers flexibel in werktijden en bovendien is het een parttime-job, dus heb ik genoeg ruimte om al die praktische gedoetjes op te pakken, toch? Voorheen zat ik op zondag daarom vooral mijn eigen agenda te reorganiseren om die passend te krijgen bij die van de rest van de gezinsleden.
Maar zoals dat gaat met een druk gezin, kan al dat regelen en zorgen heel veel tijd opslokken.
En omdat ik tevreden cliënten en opdrachtgevers ook heel belangrijk vind, ging ik steeds vaker ’s avonds of in het weekend nog even wat werk doen. En ging dit dus steeds meer ten koste van tijd voor mijzelf.
Waar ik mij steeds bewust ben van de noodzaak van ontprikkelen en ontladen voor de kinderen, realiseerde ik mij, dat ik daarin eigenlijk niet zo goed voor mijzelf zorgde. En naast ontladen, was vooral ook opladen iets dat er erg bij inschoot. Ik wist dus dat het tijd werd om dit anders te doen, maar voelde ook dat ik het lastig vond om dit te doorbreken.
Toen ik goed ging onderzoeken welk gevoel mij hierin tegenhield, realiseerde ik mij dat dit vooral schuldgevoel was! Op het moment dat ik visualiseerde dat ik meer ruimte voor mijzelf zou claimen, kwam acuut een schuldgevoel op, richting mijn gezin.
Want ik werk immers veel minder uren dan mijn partner, en breng daarmee ook minder geld in het laatje. En hoeveel tijd heeft hij voor zichzelf met een (meer dan) fulltime baan? Dan heb ik toch niet te klagen? Ik wilde toch graag kinderen, dan moet ik nu toch niet zeuren dat dat ook een bepaalde opoffering van mij vraagt? Het ‘verhaal’ wat ik mijzelf vertelde zat vol met overtuigingen en aannames die voor mij op dat moment als ‘waar’ voelden, maar het absoluut niet (automatisch) zijn.
Ook in deze situatie zat voor mij een spiegel; zoals ik bij de agendaplanning rekening houdt met de behoeften en wensen van mijn gezinsleden, mag ik ook rekening houden met die van mijzelf.
Los van de praktische omstandigheden, zijn de behoeftes en wensen van ons allemaal gelijkwaardig. Dat wíst ik wel, maar vroeg van mij om dit echt te doorvoelen. Sinds ik bij de agendaplanning op zondag rekening houdt met mijn eigen behoeftes en vráág naar die van de andere gezinsleden (dus niet uitga van mijn eigen aannames hierover), creëer ik eigen ruimte, zónder dat ik de anderen te kort doe.
En jij? Hoe geef jij ruimte aan jouw eigen wensen en behoeften? Of voelt de ‘opoffering’ die het moederschap van je vraagt af en toe eigenlijk te groot en is het bij jou ook (hoog) tijd om daar duurzaam en op een voor alle betrokken liefdevolle manier verandering in aan te brengen?