“Nou, ik vind jouw zoon er echt niet uitzien als een meisje hoor!” Dit zegt één van mijn Naailes-medecursisten niet-begrijpend als onze bijzondere gezinssituatie ter sprake komt. We zitten aan een grote tafel, zij achter de naaimachine, ik ben mijn patroon aan het knippen.
We zijn elkaar -met kinderen- anderhalve week daarvoor tegen gekomen in de supermarkt. “Mijn oudste Hidde bedoel je?” vraag ik voorzichtig. “Nee,” zegt ze, “je hebt het over je middelste toch, dat is toch een jongen die een meisje wil zijn?”
“Eeehm….ik heb geen middelste, ik heb twee kinderen,” zeg ik, terwijl ik mij steeds ongemakkelijker ga voelen. Op de één of andere manier heb ik het gevoel dat ik mij moet verdedigen.
“Maar je had toch je dochter bij je?!”
“Nee, ik heb geen dochter, dát is mijn jongste zoon,” leg ik uit.
Het wordt even stil. De stilte die telkens valt als mensen zich realiseren dat wat ze zien, niet is wat het lijkt. Ondanks dat ik die stilte al vele malen heb meegemaakt, blijft het spannend: wat voor reactie komt er na die stilte?
Ik zie in haar ogen het ongeloof groeien. “Neeeeee, echt, is dat je zoon?!” Ehm, ja dus. Ik knik. Het wordt weer stil aan tafel. Er komt geen mening, geen goed of fout, geen ongevraagd advies. Gelukkig.
Wel komt er een vragenvuur op mij af: vanaf wanneer, hoe gaat dan dan met…., wat vind je man….ouders enz. enz. “Kijk maar op de ‘clubvanrelaxtemoeders.nl’ en lees daar mijn blogs, dan snap je helemaal hoe het zit,” zeg ik opgelucht. En ik realiseer mij dat er nu nóg een reden bij is gekomen om dankbaar te zijn dat ik hier mag bloggen.