Op sommige dagen kan je het gevoel hebben dat je als ouder niets goed kan doen. De baby slaapt alleen in de drager, of je peuter krijgt elke vijf minuten een driftbui en wat je ook tegen je 6-jarige zegt, het lijkt allemaal niet in goede aarde te vallen .
Nadat je de hele dag als een soort mediator/politieagent/persoonlijke assistent hebt rondgelopen, wil je alleen maar wachten tot de storm voorbij is.
Maar trekt die wel vanzelf voorbij?
Ergens voel je vaak wel dat jij ook onderdeel bent van de gang van zaken, en wat jij doet en zegt, hierin verschil maakt. Toen mijn kinderen zo klein waren en ik mij zo voelde, wist ik dat er een betere manier moest zijn, om met deze moeilijke momenten om te gaan. Dat mijn kind eigenlijk iets van mij nodig had, wat ik op dat moment niet kon geven.
Maar het probleem was, dat ik in een soort vicieuze spiraal zat, waar ik niet uit leek te komen. Het voelde een beetje alsof mijn kind zich op een eiland bevond met een donkere, kolkende oceaan die mij van hem scheidde. Het leek onmogelijk hem te bereiken met die oceaan van kolkende boosheid ertussen.
Maar wat ik mij op een bepaald moment realiseerde: mijn kind heeft op zo’n moment ook het gevoel dat hij alleen op een eiland is. Die kolkende bozige oceaan, en die afstand die ik voelde…..het was ook mijn creatie….
Als je kind onredelijk en extreem boos wordt….is het logisch dat je afstand wil nemen. Je wordt zelf ook boos, of machteloos, of bang….je wil in elk geval niets liever dan weg van de situatie.
Je kan dan niet helder meer denken. Je kan niet meer overzien wat er nodig is, laat staan jouw kind.
Sommige volwassenen kunnen midden in een stressvolle situatie al geen perspectief meer zien en wij hebben een leven lang kunnen oefenen! En toch verwachten we van onze kinderen dat ze dat wel kunnen. Je kind heeft jou nodig om de situatie verder te helpen.
De ongemakkelijke waarheid is: je hebt misschien het gevoel dat jij niets goed kunt doen of zeggen, maar je kind voelt het precies hetzelfde. En op die momenten heeft je kind het hardser dan ooit nodig dat jij blijft zoeken naar de verbinding.
Hoe je opnieuw verbinding kunt maken met je kind
Om ons te helpen dagelijks verbonden te blijven – in plaats van alleen maar te reageren op de explosieve boosheid – is de beste oplossing om iets te zeggen wat voorbij gaat aan de gedoetjes, maar wat helpt om ondanks en in dit alles, verbinding te maken. Daarvoor heb ik 5 zinnetjes en vragen opgeschreven die je kunnen helpen, tijdens de boze bui, of kort erna, om weer te connecten met je kind. Want pas daarná kan je weer echt verder met elkaar.
Uiteraard zijn niet alle zinnen geschikt voor alle leeftijden, maar kijk welke bij jou gezinssituatie past.
- Hoe voel je je op dit moment?
Door je kind de emotie te laten beschrijven die het voelt (ook al zijn het maar een paar woorden) wordt de kracht van de emotie weggenomen door de prefrontale cortex van de hersenen te activeren. En dat is heel goed, want het is de prefrontale cortex die fungeert als ‘volwassene’ en je helpt te relativeren en kalmer te worden..
- Ik hou van je, zelfs als je boos bent.
Ik denk dat je zelf wel kan bedenken waarom deze zin goed werkt. Kinderen hebben onvoorwaardelijke liefde van hun ouders nodig om fysiek en emotioneel te kunnen gedijen. Deze zin laat je kind zien dat je, zelfs als je even niet met elkaar overweg kan, nog steeds van hem/haar houdt.
P.S. Verander ‘boos’ in welke emotie je kind ook voelt.
- Het is oké om boos te zijn.
Als je kind probeert te onderdrukken wat het voelt, zal het gevoel waarschijnlijk intensiveren en op een nog onaangenamere manier naar buiten komen. Gevoelens zijn een normaal onderdeel van het menszijn, zelfs de minder leuke. Als je erkent dat het oké is om vervelende gevoelens te hebben, laat je je kind zien dat je zelfs in die tijden nog steeds van hem/haar houdt.
Nogmaals, verander ‘boos’ naar de emotie die je kind ervaart.
- Mag ik je een knuffel geven?
Op deze momenten neemt iets in de hersenen van je kind, de amygdala, het over. Want als je een negatieve emotie ervaart, komt de amygdala tot leven als een over-reactief alarm. Dan sluiten je hersenen zich af voor de logica en interpreteren ze elk klein dingetje als een bedreiging. Dit is de reden waarom het helemaal geen zin heeft om met je kind te redeneren als het van streek is.
Dit is het goede nieuws: als je je kind een knuffel geeft, gaan de vrolijke chemicaliën oxytocine en serotonine stromen. Nog beter dan dat: oxytocine vermindert de reactiviteit van de amygdala. Vergeet niet om er een goede van te maken. Het blijkt dat je echt een langere knuffel nodig hebt voor het gewenste effect.
Niet alle kinderen geven gelijk toestemming voor een knuffel. Accepteer dan een ‘nee’ zonder oordeel en probeer het eventueel later nog eens.
- Hoe kan ik helpen?
Door deze vraag te stellen, gaat je kind nadenken over oplossingen in plaats van zich te concentreren op de negatieve emotie. Om over oplossingen na te denken, moet je je ‘volwassen’ hersendelen gebruiken. zelfs als het niets kan bedenken, geeft het feit dat je aanbiedt om te helpen, al een fijn gevoel; Je kind voelt zich gezien en gehoord.
Hopelijk helpen deze zinnen je om die lastige situaties te lijf te gaan. Wil je meer weten over het ‘bestrijden’ van dit soort boze buien bij je kind? 15 april om 20.00u geef ik weer het webinar “Stop de trigger die je boze kind voor je is”. Meedoen is gratis!
Kijk op www.pentakelopvoedcoaching.nl/landing-webinar-sdt en meldt je aan.