Wanneer je weet wat jij zélf nodig hebt in dit soort situaties en hierin handvatten hebt om rustig te blijven en vanuit je liefde en je hart te reageren, dan wordt opvoeden leuk(er) en kan je meer genieten van je kind en het moederschap.
Krijgt je kind al een driftbui als hij van jou zijn schoenen aan moet? Of eindigt een uitstapje steevast met een huilbui die de halve terugweg duurt? Soms krijg je er -letterlijk- hoofdpijn van, en het maakt je vooral regelmatig verdrietig of boos.
Het lijkt wel of je kind precies de juiste ‘knop” weet te vinden om jou op de kast te krijgen. Je probeert dan wel om rustig te reageren, dat neem je je ook telkens weer voor. Maar op het moment zelf ben je verre van kalm en voel je je machteloos of gefrustreerd of allebei.
Daardoor reageer je vaak op een manier die je eigenlijk niet wil en je weet ook wel dat dat in de meeste gevallen ook nog eens averechts werkt. Op de één of andere manier lukt het gewoon niet om op zo’n moment te doen wat je je had voorgenomen. Daardoor kan je het gevoel krijgen dat je je kind tekort doet. Of in elk geval niet samen bent, zoals je dat diep in je hart zou willen. Dat kan je af en toe wanhopig maken, verdrietig en soms zelfs het gevoel geven dat je faalt als moeder.
