Als ik de trap op loop, omdat het verdacht stil is boven, blijkt Sieger stiekem onder de dekens op zijn telefoon filmpjes te kijken. De donderwolk van boosheid en frustratie die zich op dat moment (ongeveer drie jaar geleden) van mij meester maakte, liet zich niet meer stoppen. “Wat doe jij nou?!” zei ik te hard. “Ja, maar het was maar 5 minuutjes” piepte Sieger van onder de dekens.
Maar voordat Sieger goed en wel van de schrik was bekomen, ging ik al ‘los’. “Je weet dat je niet op de telefoon mag, en zeker niet op je kamer!” Voor mij was ‘stiekem’ bijna een doodzonde. Dus was ik op dat moment niet alleen ‘moeder-boos’ zoals ik het noem als je niet écht boos bent, maar een duidelijke grens stelt als moeder. Ik was wel echt boos. Vanuit mijn tenen. En omdat Sieger daar ook wat van kon (en kan?), stond hij te huilen en te schreeuwen dat het “écht maar 5 minuten was” en hij niet stiekem was en en en….. We stonden als twee ‘stieren’ tegenover elkaar.
Of liever; ik stond met een ‘oude pijn’ als gewond kind tegenover mijn temperamentvolle kind.
De volwassene, de moeder in mij was even in geen velden of wegen te bekennen. Ik deed precies waarvan ik tegen de ouders in mijn praktijk zeg dat je het zoveel mogelijk moet proberen te voorkomen. Inmiddels weet ik dat het mijn eigen ‘trigger’ is waardoor dit zo voelde en dus eigenlijk niet zoveel met Sieger te maken had. Maar op dat moment was eigenlijk maar één ding belangrijk; zelf eerst weer rustig worden. Ik wist dat ik toch mijn punt niet duidelijk zou kunnen maken en haalde dus een paar keer diep adem. “We gaan nu naar beneden” zei ik resoluut maar wel weer rustig tegen Sieger. Zwijgzaam maar met elke traptrede steeds rustiger wordend, liepen we naar beneden.
Je zou kunnen zeggen dat deze situatie ‘met een sisser afliep’. Of misschien eigenlijk niet echt opgelost is? Voor mij was deze situatie eigenlijk het begin. Een situatie waarin ik heel duidelijk van mijn kind gespiegeld kreeg waar ik zelf nog een trigger had die aandacht nodig had. Een trigger die maakte dat ik in dit soort situaties niet de liefdevolle moeder kon zijn die ik graag wilde zijn.
Inmiddels heb ik de uitnodiging om in deze spiegel te kijken ter harte genomen en is ‘stiekem’ nog steeds iets wat ik niet echt kan waarderen, maar de pijn die ik er toen bij voelde, die bepaalt niet meer het verloop van een dergelijke situatie.
Welk gedrag van jouw kind ‘triggert’ bij jou een heftige reactie. Is het je kind wat extreem boos wordt om ‘niks’ of als je genegeerd wordt/ je voor je gevoel tegen de muur staat te praten?
Wil je beter begrijpen wat er in het koppie van je kind omgaat en waarom jij zo getriggerd kan zijn in dit soort situaties? Als je je kind én vooral jezelf beter begrijpt, wordt het namelijk makkelijker om rustig en liefdevol te reageren (tijdens de boosheid of in 2de instantie zoals in bovenstaand voorbeeld).
Op woensdag 15 maart geef ik de lezing “liefdevol en relaxed reageren op je boze kind” als webinar. Het werd tijd voor een ‘upgrade’?. De lezingen vinden dus niet langer plaats in de Facebookgroep maar via een besloten online omgeving. Het principe is hetzelfde: volgen vanuit je luie stoel, want je bent niet te zien of te horen, maar reageren en vragen stellen kan via de chat. Maar voor iedereen die niet via Facebook wilde of kon meedoen, is dit dus de kans om er live bij te zijn. Lijkt dit jou ook wel wat? Meer informatie en aanmelden kan via: https://pentakelopvoedcoaching.nl/lezing-boos-kind
Weet je welkom!