“Mam, zal ik sokken in mijn shirt doen, dan zit het nog mooier,” zegt Sieger, terwijl hij als een fotomodel voor mij poseert in de woonkamer. Hij is erg content met zijn roze topje met kleine zwarte stipjes dat hij net heeft aangetrokken. Ik zit nog te ontbijten, maar Sieger maakt zich klaar voor de laatste schooldag van groep 7. Dan wil je er natuurlijk ook wel extra leuk uitzien. “Nee joh, je bent prachtig zo!” zeg ik zo overtuigend mogelijk. Hij knikt, maar ik meen toch een beetje teleurstelling in zijn ogen te zien.

Als ik hem uitzwaai bij het vertrek naar school, kijk ik ineens iets bewuster naar zijn elfjarige lijf. Tot nu toe lijken de lichamelijke veranderingen die gepaard gaan met de puberteit nog in geen velden of wegen te bekennen bij Sieger, en dat voelt als een zegen. Hoe langer we de confrontatie met de puberteit en daarmee het nemen van grote beslissingen uit kunnen stellen, hoe beter wat mij betreft.

Wanneer ik later die dag sinds tijden weer eens op het schoolplein sta om hem op te halen (tijdens corona-tijd ging hij zelfstandig van en naar school, en daarna is dat zo gebleven), snap ik waar zijn ‘sokjes-in-mijn-shirt-behoefte vandaan komt. Veel meiden in zijn klas zijn duidelijk al wél in de puberteit beland en dat is zeker met de zomerse kleding goed zichtbaar.

Daar waar je eigenlijk nooit zag dat Sieger eigenlijk een jongetje is, tekenen de contouren van zijn niet-vrouw-zijn zich steeds duidelijker af ten opzichte van zijn leeftijdsgenoten. Zelfs áls we op termijn het pad van de puberteitsremmers gaan bewandelen, betekent dit nog altijd niet, dat er  wel een lichte welving onder dat shirtje gaat ontstaan.

Waar ik vanochtend het idee van sokken onder een shirt nog gek en een tikkeltje kinderachtig vond, hoor ik nu een innerlijk stemmetje zeggen dat dat misschien nog niet eens zo’n raar idee is. Misschien niet letterlijk sokjes, maar dan toch een klein bh’tje met wat vulling erin?

Terwijl Sieger innig gearmd met zijn vriendinnen op het schoolplein staan te dansen op K3 om hiermee de vakantie in te luiden, bedenk ik mij  dat ik blij ben dat we nog een jaar op de vertrouwde en in mijn ogen toch wat ‘onschuldige’ basisschool tegemoet gaan, zodat ik nog wat tijd heb om over dit soort dingen na te denken.

Meestal zijn grote stappen, zoals naar de middelbare school gaan, bij Sieger voor mij makkelijker, omdat ik het allemaal met zijn oudere broer al heb meegemaakt. Maar in onze situatie wordt het lijstje met zaken om over na te denken, na te vragen bij de diverse scholen en uiteindelijk beslissingen over te nemen, steeds langer en beladener, zo lijkt het.

Ondertussen galmen de laatste noten van OyaLeLe door de boxen op het plein en komt Sieger naar mij toe gerend om mij een dikke knuffel te geven. De zwaarte van al mijn gedachten valt meteen van mij af; dit knuffeldier straalt van binnenuit zoveel blijdschap en liefde uit, dat dat altijd aanstekelijk werkt, ongeacht hoe hij er van de buitenkant uitziet.