Omdat het verdacht stil is op zolder, loop ik maar even naar boven. Mijn onderbuikgevoel blijkt te kloppen. Sieger ligt onder de dekens verstopt, op zijn telefoon YouTube-filmpjes te kijken. Hiermee worden diverse regels ‘overtreden’: telefoons mogen niet mee naar de slaapkamer, het is geen schermtijd én -voor mij het allerergste- het is stiekem, in de hoop dat ik er niet achter kom. Dit laatste raakt mij zó, dat ik bozer reageer dan ik eigenlijk bedoel: “Wat doe jij nou?!” zeg ik op iets te harde toon. Sieger zit zodanig ‘in’ zijn scherm dat hij mij niet heeft horen binnenkomen, dus schrikt zichtbaar van mijn reactie.
“Ja, maar het was maar 5 minuutjes” begint Sieger gelijk. Hij weet heel goed dat dit eigenlijk niet mag. En ik weet dat wat hij nu beweert, niet waar is. Het is al een stuk langer geleden dat hij naar boven ging. En voor mij stapelt met deze opmerking, oneerlijkheid op stiekem, en dit raakt mij tot in de kern van mijn wezen. Dus kan ik mijn teleurstelling niet onderdrukken en ben ik niet alleen ‘moeder-boos’ zoals ik het noem als je niet echt boosheid voelt, maar met overtuiging en duidelijkheid een grens stelt als moeder. Ik ben écht boos. Emotioneel en boos, vanuit mijn tenen.
De donderwolk van emoties die zich van mij meester heeft gemaakt, laat zich niet meer stoppen
“Je weet dat je niet op de telefoon mag, en zeker niet op je kamer!” Het vuur waarmee ik dit zeg, laait door mijn hele lijf. Sieger heeft zijn temperament niet van een vreemde, maar laat zich dus ook niet kennen en schreeuwt dat het “écht maar 5 minuten was” en hij wél eerlijk is en en en…..
We staan als twee ‘reptielen’ tegenover elkaar. Ik doe nu precies waarvan ik tegen de ouders in mijn praktijk zeg dat je het zoveel mogelijk moet proberen te voorkomen. Ook ik heb mijn eigen ‘lessen’ nog steeds te leren en weet dat het verplaatsen van mijn aandacht van Sieger naar mijzelf door middel van mijn ademhaling nu het meest helpend is.
Ik adem dus een paar keer diep in en uit en daarmee komt er weer ruimte voor mijn verstand om mee te doen. Ik realiseer mij dat ik op dit moment niets kan zeggen of doen, waarmee deze situatie nu verbetert. Sieger zit schuldbewust en een beetje afwachtend op zijn bed. Dus ik strek mijn open hand uit als uitnodiging naar Sieger om zijn hand in de mijne te leggen. “Ik ga nu naar beneden” zeg ik nu weer rustig tegen Sieger, “ga je mee?”
Terwijl hij zijn hand in de mijne legt, open ik mijn andere hand en knik richting de telefoon. Zwijgend legt hij de telefoon in mijn hand en lopen we naar beneden. Met elke traptrede naar beneden, komt mijn denkvermogen, en daarmee ook mijn relativeringsvermogen langzaam weer terug. En groeit het inzicht dat mijn heftige emoties rondom oneerlijkheid en stiekem, meer met mijzelf te maken hebben dan met Sieger.
Het enige wat hij eigenlijk doet, is onbewust en onbedoeld, vol op mijn ‘rode button’ duwen.
Dus is er misschien een beetje werk aan de winkel voor hem; iets met grenzen respecteren en hanteren. Maar vooral volop werk voor mij; om te zorgen dat mijn rode button een beetje meer oranje of geel wordt en misschien zelfs wel helemaal verdwijnt.
En bij jou? Welk gedrag van je kind, raakt bij jou onbewust en onbedoeld jouw ‘rode button’? Wil je weten wat dit je vertelt en hoe jij minder last kan hebben van jouw button, en daarmee ook nog je kind helpt? Ik vertel je graag hoe ik met een ‘vertaling’ jullie hierbij kan helpen. Maken wij een belafspraak? www.pentakelopvoedcoaching.nl/opvoedboost
Of wil je meer weten over hoe je kind jouw spiegel is en wat een vertaling überhaupt betekent? Kijk dan op https://pentakelopvoedcoaching.nl/boos-kind-spiegel/