Wordt je kind al boos of krijgt het een driftbui als je alleen al zegt dat het tijd is om de jassen aan te doen? Of eindigt die gezellige dag in het pretpark met een huilbui die de halve terugweg duurt? Soms voel je het al bij het opstaan: de spanning zit al hoog en ook al probeer je de rust en je geduld te bewaren, het lijkt wel of die boosheidsexplosie er nu eenmaal uit moet. Je probeert dan dus wel om je kind te helpen die boze bui te voorkomen, maar het lijkt wel of wat je ook zegt, je niets goed kan doen. Daardoor heb je het gevoel dat je je gezin, je kind én jezelf tekort doet. Of in elk geval niet met elkaar in contact bent zoals je dat diep in je hart zou willen. Je voelt steeds vaker dat het moederschap er niet zo uit ziet als je van tevoren gedacht had.
In dit soort situaties vraag je je af:
-
- Waarom lukt het mij niet om mijn kind te kalmeren?
- Waarom doet mijn kind zo? (mijn) andere kinderen zijn veel rustiger.
- Waar komt die boosheid toch vandaan? Is er misschien meer aan de hand?
- Ik doe zo mijn best, waarom voelt het dan telkens of het niet goed genoeg is?
- Ik wil zo graag dat mijn kind lekker in zijn/haar vel zit, maar zo voelt het momenteel helemaal niet.
