Voordat ik moeder werd, had ik al heel wat kinderen mogen begeleiden. Zowel bij scouting, als tijdens mijn werk in de kinderopvang. Ik dacht dus: “appeltje, eitje, dat doe ik wel even. De ambitieuze idealen die ik had, heb ik in de loop der tijd flink bij moeten stellen. Dat is helemaal niet erg, ik ben er een blijere en ik denk ook leukere moeder door geworden. Wat ik belangrijk vond, was dat ik wél trouw bleef aan mijn waarden en wensen voor mijn kinderen. Wat in het proces duidelijk werd, is dat er vele wegen naar Rome zijn, en je soms het jezelf hierin onnodig moeilijk maakt.
Zo sprak ik in mijn praktijk een moeder met een heel gevoelige dochter. Deze peuter huilde om zo’n beetje alles en de moeder –laten we haar Lotte noemen- werd er behoorlijk gek van. Lotte vond het vooral ook belangrijk dat haar dochter niet als een aansteller te boek kwam te staan. Daar maak je immers geen vrienden mee.
Al pratend over wat er in dit soort situaties gebeurde en wat Lotte precies deed, viel mij gelijk op dat dat wat zij in dit soort situaties deed en dat wat zij tegen haar dochter zei, niet in overeenstemming waren met elkaar.
Wanneer haar dochter een ‘drama-queen-moment’ had, zei Lotte iets in de richting van: “er is niets aan de hand, het valt wel mee, je hoeft hier niet om te huilen”. Daarbij liep zij naar haar dochter toe, tilde haar op en troostte en knuffelde haar. De boodschap van haar woorden was, dat huilen niet nodig is, maar door wat zij deed ‘beloonde’ zij haar dochter in feite voor het ‘drama-gedrag’. Want hoe heerlijk is het dat je als peuter ieder wissewasje aan kan grijpen om lekker geknuffeld te worden!
En terwijl we erover spraken gaf Lotte toe dat zij het stiekem ook best fijn vond haar dochter te knuffelen. Lotte zag steeds duidelijker, door samen met mij goed te kijken naar de situatie, haar eigen gedrag, en de behoeftes van haar dochter en zichzelf die aan deze situaties ten grondslag lagen, op welke manier zij zelf het gedrag van haar dochtertje in stand hield en misschien zelfs wel versterkte.
In dit geval ontdekte Lotte dat het gedrag van haar dochter haar zo raakte, omdat hier vanuit haar eigen peutertijd een ‘lading’ op zat. Wanneer Lotte zelf als peuter verdrietig was, werd zij niet echt getroost, maar kreeg te horen dat zij zich niet aan moest stellen. Hierdoor heeft Lotte, onbewust en waarschijnlijk ook onbedoeld, geleerd dat huilen gelijk staat aan aanstellerij.
Eigenlijk gaf ze haar dochter de troost en aandacht die zij zelf als peuter ook nodig had. En tegelijkertijd voelde ze zich, vanuit die eerder geleerde overtuiging, hier niet goed bij, en in haar woorden op zo’n moment klonk die overtuiging door.
Door de gesprekken en oefeningen die Lotte en ik samen deden, kon zij steeds duidelijker zien én voelen, dat het oordeel van ‘aansteller’ zowel bij haarzelf als peuter, als bij haar dochter, helemaal niet zo terecht was/is.
Dus besloot Lotte om in het vervolg haar woorden af te stemmen op haar gedrag, met als achterliggende gedachte dat het belangrijk is een kind zoveel mogelijk ruimte te geven om emoties te uiten. Zij kon er nu veel meer op vertrouwen dat dit van haar dochter geen aansteller zou maken.
De ‘drama-queen’ momenten van haar dochter raakten Lotte hierdoor veel minder. En het wonderlijke was, dat ze ook nog eens veel minder voor leken te komen. De zorg die Lotte had toen zij bij mij kwam: “Hoe zorg ik ervoor dat mijn dochter geen aansteller wordt”, bleek helemaal niet meer aan de orde.
Preciezer kijken (zoals Lotte deed) kan je helpen om daar waar je zorgen om hebt bij je kind aan te pakken, zonder je kind te belasten met therapie o.i.d.. Én je kan hierin trouw blijven aan jezelf. Op deze manier kijken naar een situatie waar je zelf in betrokken bent, is nog niet zo gemakkelijk. Met een beetje hulp kom je veel verder.
Wil jij dit ook? Dan is een Spiegel-traject mogelijk iets voor jou. Meer info via https://pentakelopvoedcoaching.nl/traject-kind-spiegel/