In de afgelopen periode heb ik een aantal keer lezingen en ouderavonden mogen verzorgen. Dat vind ik erg leuk om te doen en uit de reacties blijkt dat ook de aanwezige moeders enthousiast zijn over de info en tips die ik hen meegeef.
Wat dit soort avonden extra leuk maakt, zijn de individuele gesprekjes die ik in de pauze of na afloop met moeders heb. Zij vertellen dan kort iets over hun situatie en waar ze het soms pittig mee hebben en stress van krijgen.
Zo was er een moeder met een peuter die regelmatig simpele verzoeken ronduit weigerde. Een simpele vraag als ‘doe even je schoenen aan’ werd een ronduit drama. En zo had zij tal van voorbeelden. Eigenlijk beheerste het gedrag van haar kind het hele gezin en ik zag dat deze moeder er behoorlijk wanhopig van werd.
In zo’n kort gesprekje kan ik natuurlijk alleen maar even een kleine tip geven, wat zeer waarschijnlijk niet genoeg is om de peuter uit dit patroon te helpen. Dus dan bied ik altijd aan om een afspraak te maken voor een één-op-één gesprekje. Dit korte consult is gratis en ik kan dan even bij jouw specifieke situatie mee kijken en helpen. Deze moeder zei, toen ik dit aanbood,: ‘ik kijk het nog wel even aan’. En daar begrijp ik dan helemaal niets van!
Kijk, natuurlijk gaat er niemand dood aan. Is het heel vervelend, maar kom je uiteindelijk de dag er wel mee door. Maar toch. Als het met wat hulp beter gaat, waarom zou je die dan niet accepteren?
Het voelt voor mij hetzelfde als dat je zegt dat je enorme hoofdpijn hebt, iemand je een paracetamolletje aan biedt en je zegt ‘nee bedankt, ik kijk het nog wel even aan’. Tenzij je allergisch voor paracetamol bent ofzo, weiger je op zo’n moment toch ook geen hulp?
Misschien is er niks aan de hand en trekt de hoofdpijn uiteindelijk van zelf wel weer weg. En als er wel meer aan de hand is, dan lost het paracetamolletje de oorzaak van de hoofdpijn waarschijnlijk niet op. In alle gevallen biedt het echter wél snelle verlichting op dat moment. En zo is het met mijn gratis consult in feite ook. Misschien is er wel meer aan de hand en uiteindelijk ook meer nodig dan een kort gesprekje. Of zonder dit gesprek gaat het na verloop van tijd ook vanzelf weer beter.
De vraag is: waarom zou je dat afwachten, als je al sneller verbetering kan aanbrengen? Het kost je niks, alleen een half uurtje van je tijd. Het kan je dagelijks leven als moeder en het contact met je kind een positieve impuls geven. Dat lijkt me dat half uurtje toch meer dan waard?
Is er in jouw gezinssituatie ook iets waar je stress van hebt, bezorgd of onzeker over bent? En wacht jij ook nog even af, in de hoop dat het met de loop der tijd beter gaat? Wat houdt je tegen om ‘ja’ te zeggen nu ik je mijn hulp aan biedt?
Laat in de comments je reactie achter, óf neem nu gelijk contact met me op voor een afspraak