Een beetje uitgeblust zit ze voor mij. Haar stem klinkt mat als ze vertelt over haar dochter die om zo ongeveer alles een punt maakt. Het maakt haar moedeloos en uitgeput. Alles wat haar broertje krijgt, wil zij ook. En als dat dan niet gaat of kan, dan is het huis te klein. Op mijn vraag of zij niet alleen voor zichzelf, maar ook in andere situaties een sterk rechtvaardigheidsgevoel heeft, knikt moeder instemmend. “Voor haar is het zo belangrijk dat het altijd eerlijk gaat. En ik doe ook mijn best om het zo eerlijk mogelijk te doen allemaal, maar ja het kán gewoon niet altijd,” zegt ze met wanhoop in haar stem.
“Het leven ís niet eerlijk, voor niemand, zeg ik zachtjes
En ik geef een bemoedigend knikje.” “Dat weet ik ook wel,” antwoord ze, “maar ja je gunt haar toch het beste.”
Vanuit wat kinderen ons voorspiegelen, weet ik dat als jij je kind iets heel erg gunt, het vaak lijkt of dat een bodemloze put is waar je nooit genoeg in kan stoppen. Waar je voor je kind het beste wil, heb je namelijk heel vaak zelf te weinig gehad.”
Daarom vraag ik haar: “Waarin was het leven voor jou niet eerlijk, toen jij zo oud was als je dochter nu?” Haar gezicht betrekt en ik zie dat zij tranen wegslikt. Ze begint te vertellen over haar moeder die veel zorg nodig had en hoe zij als 6-jarige veel te snel en te vroeg volwassen moest zijn. De impact die dit op haar jeugd en eigenlijk op haar hele leven heeft gehad. Ze besluit haar verhaal schouderophalend met: “maar ja, zo was het nu eenmaal, dat is gegaan zoals het gaan is.”
Ik nodig haar uit om in gedachten haar 6-jarige zelf voor de geest te halen. En haar te zeggen: “Het is gegaan zoals het gegaan is, maar voor mij was eigenlijk wel heel oneerlijk allemaal!” Nog voordat ze de woorden heeft kunnen uitspreken breekt ze.
Ze begint te huilen, te snikken zoals een 6-jarig meisje zou snikken.
Ik geef haar alle ruimte voor haar emoties. Ik leg zachtjes uit dat ze dit meisje in haarzelf mag omarmen en mag voelen dat ook voor haar het leven oneerlijk is. Dat ze daar boos, verdrietig of wat dan ook over mag zijn. Als deze moeder weer wat rust hervonden heeft, leg ik uit dat ze ruimte mag geven voor de emoties die zij voelt over de oneerlijkheden in haar jonge leven. Én dat ze dit nu ook voor haar dochter mag doen.
We kunnen het leven niet eerlijker maken. Niet met terugwerkende kracht voor moeder, maar in het nu ook niet voor haar dochter. Zowel voor haarzelf áls voor haar dochter geldt, dat je wél mag voelen dat dat je boos en verdrietig maakt.
Als ik haar twee weken later weer spreek, loopt er een andere vrouw mijn praktijk binnen. Frisser, rechtere schouders en met meer kleur in haar gezicht. In plaats van haar dochter er telkens van te overtuigen dat het wél eerlijk ging, of op voorhand alles zo eerlijk mogelijk te laten verlopen, laat ze situaties nu op zijn beloop. Dochter wordt dan nog steeds boos, maar krijgt daar ook de ruimte voor. “Ja, wees maar boos,” zeg ik dan, “als het niet eerlijk gaat, mag je daar gerust boos over zijn, want het is ook niet leuk dat het niet altijd eerlijk gaat. Tot mijn verrassing wordt ze dan niet bozer, maar kiest ze nog wat mokkig en nukkig nu heel vaak toch eieren voor haar geld. En dit scheelt mij bakken energie. Ongelooflijk hoeveel er veranderd is, sinds ik de laatste keer bij je was.”
Triggert jouw kind je ook met bepaald gedrag of uitspraken waar je nekhaar van overeind gaat staan? Heb je gemerkt dat opvoedtips eigenlijk niet echt helpen en wil je, net als deze moeder, dat het je niet zoveel energie kost?
Op 27 januari geef ik het gratis webinar ‘Stop de Trigger die je boze kind voor je is’. Het webinar is in een nieuw jasje gestoken én voor deelnemers heb ik ook een leuke actie. Dit wil je dus niet missen (ook niet als je al eens een webinar volgde bij mij😊).
Aanmelden kan hier: https://pentakelopvoedcoaching.nl/stop-de-trigger