Jullie zijn echt stomme rotouders!” gilt Sieger terwijl hij stampend de trap op loopt. Hij heeft zijn jas en schoenen nog aan als ik hem huilend en met afhangende schouders in het midden van zijn slaapkamer aantref.
Mijn ‘dramaqueen’ ziet er nu wel heel dramatisch uit. Ergens moet ik er een beetje om lachen, maar ik voel vooral enorm met hem mee. Een temperamentvol kind zijn, met bakken energie is in het ‘gewone’ leven al uitdagend: “Mam, ik vind het best leuk hoor, in groep 3, maar je moet zooooooo lang stil zitten!” zei hij na twee weken in de schoolbanken.
De afgelopen weken eisen natuurlijk zijn tol van alle kinderen, maar ik merk bij ons wel dat het voor Sieger lastiger is dan voor Hidde. “Mam, mag ik naar het speeltuintje? Mag ik met een vriendin afspreken? Is er geen scouting?” Nee, nee en nee dus. Dat kinderen in onze gemeente alleen met toezicht van hun ouders naar buiten mogen, maakt het er ook niet makkelijker op. “Het is vrijdag, VRIJ dag? Dan hoef ik toch geen schoolwerk te maken?” Jawel dus.
Hidde heeft deze vragen überhaupt nog niet gesteld en lijkt er ook geen behoefte aan te hebben. Sieger raakt met de dag gefrustreerder. Dus hij besloot gisteren om maar niet meer te vragen of hij buiten mocht spelen en gewoon te gaan. In een onbewaakt ogenblik heeft hij zijn jas en schoenen aangedaan en staat met de voordeur al half open in de deuropening. Mijn man schiet overeind en duwt zo snel hij kan de deur weer dicht. “Ik dacht het niet!” zegt hij vermanend.
“Verkeerde” woorden, “verkeerde” toon.
Sieger stampt naar boven, langs de werkkamer, waar ik zit. Dus kan ik het niet laten en ga er toch maar even achteraan.
Nu staan we samen in zijn kamer. Hij doet me denken aan een vogeltje met gebroken vleugel. Zó graag willen vliegen, maar het gaat gewoon niet. Zijn houding, met afhangende schouders en terneergeslagen blik versterkt dit beeld.
“Volgens mij ben je niet echt boos op ons, maar op de situatie,” zeg ik voorzichtig. “Dit zijn niet ónze regels, maar de Corona-regels, en door die regels, mag je al die dingen niet meer, die je zo graag doet.”
Terwijl ik het uitspreek, voel ik hoe abstract het klinkt. Hij is acht. Hij kijkt het Jeugdjournaal, maar aan zijn reactie merk ik dat de betekenis van de situatie niet echt binnen komt. En los van zijn leeftijd waardoor ik dat ook eigenlijk niet echt van hem kan verwachten, merk ik dat íkzelf ook al moeite heb om te begrijpen wat er nu eigenlijk allemaal gebeurt, moet en niet meer mag.
Ik help Sieger zijn jas uit te doen, ga op zijn bed zitten en trek m bij me op schoot. Ik troost en knuffel hem en hou m vast alsof hij een baby’tje is. Gelukkig mag ik dat nog wel, mijn eigen kinderen knuffelen. Samen slaan we ons door deze stomme rotsituatie.
Vindt jouw kind de beperkingen van deze situatie ook lastig? Raak je misschien zelf snel gefrustreerd of komt er voor je gevoel niets fatsoenlijks uit je handen? Wil je -juist nu- meer rust en gezelligheid in huis maar lukt dat nog niet goed?
30 maart organiseerde ik voor het eerst een Online OpvoedParty. Juist in deze Coronatijd is het fijn om met andere ouders ervaringen uit te wisselen.
Omdat we ook in de maand april nog thuis zitten, organiseer ik op
maandag 20 april van 20.00u tot 21.00 wederom een Online Opvoedparty
Je kan je hier aanmelden.
Dit was de reactie van één van de deelnemers van de vorige keer:
Ik heb net deelgenomen aan de eerste online opvoedparty van Anke en het is absoluut een aanrader! Ten eerste is de sfeer heel ontspannen en kun je ondanks, of misschien juist dankzij, het feit dat je met allemaal „vreemden“ kletst je verhaal heel goed kwijt, zonder het idee te hebben dat je wordt beoordeeld op wat je doet of zegt. Bovendien hebben Anke en de andere moeders ook echt een paar waardevolle tips en inzichten gegeven, waar ik zeker mee aan de slag ga. En het is ook gewoon fijn om te horen dat je niet alleen bent met je „opvoedperikelen“ :-). Ik vond het trouwens ook überhaupt geen probleem dat het een online party was en niet live. Het voelde desondanks heel persoonlijk en had als voordeel dat je ook mee kunt doen als je wat verder weg woont of geen babysitter paraat hebt.