Als je kind niet lekker in zijn vel zit of zelfs letterlijk zegt dat het niet gelukkig is, dan wil je daar als ouder maar wat graag verandering in brengen. Tegelijkertijd is dat zó ontzettend moeilijk!
Want onze invloed is in feite maar beperkt. Opmerkingen als ‘kop op’ of ‘het komt wel goed’ vallen in een bodemloze put. Je wil je kind troosten, knuffelen, helpen…. iets dóen om het voor hem aangenamer te maken, maar het helpt waarschijnlijk maar weinig. Of je kind wordt er juist geïrriteerd door en wil met rust gelaten worden. En dat is heel frustrerend voor beide partijen. Of je goedbedoelde pogingen om je kind te helpen lijken de situatie juist erger te maken.
Wat dan kan helpen is, om je kind juist wat meer los te laten en vertrouwen op de eigen kracht van je kind. Kijk goed naar je kind en vertel hem/haar wat je ziet en wat jij daarbij ervaart (zonder te verwachten dat je kind dezelfde ervaring heeft).
Als je kind op de bank ligt en op jou maakt het een lusteloze indruk, dan zie je je kind op de bank liggen, maar of je kind daar ook lusteloosheid ervaart is maar de vraag. Deze vraag stellen in plaats van invullen dat dit het geval is, kan je voor aardige verrassingen zetten. De kunst is open te staan voor de behoeftes en oplossingen van je kind.
Door je kind de ruimte te geven om (binnen de veiligheid van jouw regels en grenzen) zelf in te vullen wat en hoe het het zou willen, geef je je kind verantwoordelijkheid en regie over zijn eigen leven(sgeluk).
Dat dit heel lastig is en je moederhart breekt als dit met je kind aan de hand is, weet ik maar al te goed. Ik kan je helpen om op een andere manier naar de situatie te kijken en er ook anders mee om te gaan. Zodat het contact tussen jullie (weer) beter wordt. En misschien draagt dat al bij aan het geluk van je kind;-). In elk geval stelt het jou in staat om minder bezorgd en gefrustreerd en juist ontspannener en op een fijnere manier moeder te zijn.