Deze blog is ook te lezen op de website www.clubvanrelaxtemoeders.nl
Graag stel ik Anke en Sieger aan jullie voor. Anke gaat voor ons bloggen over haar zoon die – naar eigen zeggen – een meisje-jongen is. Hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn, dat gaan we de komende weken lezen.
‘Ik wil niet geknipt want mijn haren moeten net zo als Elsa van Frozen.’ Toen mijn vijfjarige zoon dit twee jaar geleden zei terwijl onze thuiskapster Priscilla binnenkwam, voelde ik aan alles dit geen bevlieging was. Ik dacht aan alle keren dat de verkleedkist open ging en hij altijd de prinsessenjurk koos. Aan de haarspeldjes die de meisjes op de opvang na het slapen weer inkregen, die hij ook wilde. Maar hij was pas drie, en toen vier. We zagen het als onschuldig spel.
Een paar dagen later stond hij erop om in een jurk naar school te gaan.
Op die bewuste novemberdag wilde Sieger dus het haar van Elsa. Hij bleef stellig. Ik probeerde het nog met: “Laat Priscilla dan in elk geval je haar bijpunten” en “Dan zit je haar straks voor je ogen en zie je niks.” Het mocht niet baten, hij weigerde geknipt te worden. Een paar dagen later stond hij erop om in een jurk naar school te gaan. Die dag bleek een kantelpunt.
Nu, twee jaar later kunnen zijn haren in een staart en bestaat zijn garderobe voor meer dan de helft uit meidenkleding. Zo zijn wij als een gezin met twee jongens, stapje voor stapje toegegroeid naar een gezin met een jongen en een meisje-jongen (zoals hij het zelf noemt).
Eigenlijk vat dat voor mij de situatie heel mooi samen. Want Sieger wil ook niet persé alleen maar een meisje zijn. De officiële term ‘genderdysforie’ betekent geslachtsverwarring. Dat is ook wat er gebeurt; hij weet het gewoon even niet zo goed. “Want,” zo zegt hij, “als ik later groot ben, dan wil ik wél vader worden!”
Soms vragen kinderen waarom hij een jurk draagt terwijl hij een jongen is. Dan antwoordt hij steevast: “Omdat ik dat mooi vind.” Wij voegen er dan aan toe: “Er zijn ook meisjes die liever in een broek lopen, dus zouden jongens ook een jurk mogen dragen als ze dat fijner vinden, toch?” Ik probeer mee te bewegen, het niet ingewikkelder of zwaarder te maken dan het is. Als ik het niet spannend maak, hoop ik dat dat het ook niet wordt voor de ander.
Over Anke en Sieger
Toen ik elf jaar geleden in verwachting was, hoopte ik stiekem op een jongetje. Ik was (en ben) een stoere vrouw (vind ik zelf;-)). Doe aan scouting, fiets veel en nam ‘een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’ wel heel letterlijk, door alles vooral zelf te willen uitvinden. Haren invlechten en prinsessen-glitterpartijtjes waren niet echt mijn ding.
Na negen maanden werd er inderdaad een gezonde jongen (Hidde) geboren en twee jaar later, in 2011, kwam een tweede jongen: Sieger.
Alleen ervaar ik het opvoeden van Sieger sinds twee jaar meer als het grootbrengen van een meisje. Hij wil namelijk graag een ‘zij’ zijn. Dus vlecht ik sinds een tijdje af en toe haren in en waren er bij het laatste partijtje prinsessenjurken en glitterschmink. Het was even wennen, maar inmiddels vind ik het net zo leuk als cowboy- of piratenfeestjes.
Over onze zoektocht en de gekke situaties waarin wij met een zoon met genderdysforie belanden, schrijf ik blogs, die ik graag met jullie deel. Oók om meer bekendheid en begrip te krijgen voor kinderen met genderdysforie en hun ouders.
Naast het drukke bestaan als moeder heb ik een eigen praktijk, waarin ik moeders met jonge kinderen (0-9 jaar) begeleid die onzekerheid en stress ervaren in het opvoeden, om relaxte, zelfbewuste moeders te worden. Meer weten? Kijk op www.pentakeladvies.nl of www.facebook.com/pentakel. Herken je veel in ons verhaal? Ook met vragen over genderdysforie kan je bij mij terecht.