Wordt je kind al boos als je alleen al zegt dat het tijd is om de schoenen aan te doen? Of eindigt de school/opvangdag standaard met een driftbui die de hele weg naar huis duurt? Soms voel je het al bij het opstaan: de spanning zit al hoog en ook al probeer je de rust en te bewaren, het lijkt wel of die boosheids-explosie er nu eenmaal uit moet. Je probeert dan dus wel om je kind te helpen die boze bui te voorkomen, je loopt of eieren of probeert het je kind naar de zin te maken, maar het lijkt wel of wat je ook zegt, je niets goed kan doen. Daardoor kan je je machteloos en onzeker gaan voelen, of heb je zelfs soms het gevoel dat je tekort schiet als moeder. Of in elk geval niet het gezinsleven hebt, zoals je dat diep in je hart zou willen. Je voelt steeds vaker dat het moederschap er niet zo uit ziet als je van tevoren gedacht had.
In dit soort situaties vraag je je af:
-
- Waarom lukt het mij niet om mijn kind te kalmeren?
- Waarom is mijn kind zo boos?
- Ik begrijp mijn eigen kind niet, hoe kan dat?
- Waar komt die boosheid toch vandaan? Is er misschien meer aan de hand?
- Ik doe zo mijn best, waarom voelt het dan telkens of het niet goed genoeg is?
- Hoe kan ik uitvinden wat mijn kind nodig heeft om weer lekker in zijn/haar vel te zitten?
