De eerste week van oktober had ik zo’n beetje de drukste werkweek van het jaar. Het was “de Week van de Opvoeding”. Ik draag graag mijn steentje bij omdat ik het belangrijk vind dat er een positieve, maar ook realistische beeldvorming van het ouderschap wordt neergezet.
Kinderen grootbrengen is een ingewikkelde, lastige en soms ondankbare taak in het leven. En tegelijkertijd ook een van de mooiste, bijzonderste en meest liefdevolle. De transformatie die kinderen teweeg brengen is ongelooflijk groot. Kinderen laten je kanten van jezelf ontdekken waarvan je zelf niet eens wist dat je ze had. En dat is niet alleen maar leuk. Het kan ook pijnlijk zijn, of teleurstellend. Omdat je kanten ontdekt die je eigenlijk liever verborgen had gehouden.
Wanneer je door deze pijn heen kan groeien, ligt aan de andere kant van het proces iets moois te wachten: een nieuwe jij. Niet persé héél anders, of zonder die wat onaangenamere eigenschappen. Niemand is immers perfect. En kinderen willen dat ook helemaal niet. Kinderen nemen je met alles wat je bent en hebt, en houden onvoorwaardelijk van hun ouders.
Met hun (soms rare, pijnlijke of ingewikkelde) gedrag nodigen ze je eigenlijk uit om hetzelfde te doen: onvoorwaardelijk van jezelf te houden.
Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. De stemmetjes in je hoofd die zeggen: “zie je wel, klungel.” Of “moet je daar wel aan beginnen, wat als…”. Al die innerlijke saboteurs, die bij iedereen net iets anders zeggen, zitten daarbij in de weg. En op de één of andere manier weten kinderen onbewust precies op díe zwakke plekken je te raken. Dat doen ze niet om je te pesten of kwetsen (al voelt het misschien wel zo). Het gedrag van je kind wat jou raakt, geeft je richting om te zien wat er nodig is. Alleen vraagt dit af en toe wel wat ‘vertaling’ van het gedrag naar een voor jou begrijpelijke boodschap. Juist omdát jij meteen qua emoties in de hoogste boom zit, door het (boze) gedrag van je kind, kan je niet zo goed meer zien (én voelen) waar dit werkelijk over gaat.
Dit deel is als het ware onzichtbaar voor je en eigenlijk vraagt een dergelijke situatie om dit stuk zichtbaar te maken voor jezelf. Niet meer in het gedrag van het kind, maar dat wat er in jou als ouder ontwikkeld mag worden. Dát zichtbaar maken (‘heel maken’) geeft je de ruimte om (nog) meer onvoorwaardelijke liefde te voelen voor je kind én jezelf. In dit filmpje leg ik uit hoe dat werkt: https://www.youtube.com/watch?v=iOmuC5mOmxY&t=2s
Wil je weten op welke manier ik jou hiermee kan helpen? Maak dan snel een afspraak voor een ‘opvoedboost’ waarin ik je uitleg wat dit voor jou zou kunnen opleveren. Een dergelijke afspraak is gratis en helemaal vrijblijvend, dus weet je meer dan welkom! https://pentakelopvoedcoaching.nl/opvoedboost/