Door mijn uitgebreide ervaring met het begeleiden van kinderen in zowel de kinderopvang als als scoutingleiding, dacht ik dat ik zelf moeder werd: dat gaat helemaal goed komen! Totdat onze jongste geboren werd, en er een (zeer) temperamentvol jongetje ons gezin verrijkte.
Vanuit mijn kennis en ervaring vond ik dat ik geduldig moest blijven en begrip moest tonen als mijn kinderen iets wilde wat niet ging. Op zich vind ik dat nog steeds, maar ik weet nu dat als dat wat ik voél en wat ik zeg niet met elkaar in overeenstemming zijn, het toch anders loopt dan ik wil.
Bij ons ging dat altijd ongeveer zo:
Sieger: “Mama gaan we vandaag zwemmen?” Ik: “Nee, dat gaat niet, want ik heb vandaag geen auto en ik ga niet dat hele eind fietsen met jullie”
Sieger: “Aaah, maar dat kan toch gewoon? We kunnen toch fietsen?” Ik: “Ik snap dat je het jammer vind, want zwemmen is natuurlijk heel erg leuk. Dat doen we een andere keer weer. Vandaag blijven we lekker thuis.”
Sieger (nu boos): “Maar ik wil zwemmen!” Ik herhaal: “Dat gaat niet, want ik heb vandaag geen auto.”
Sieger (met nog meer zeurstem en pruillip): “Maar dan kunnen we toch fietsen?” Ik: “Nee, want dat zie ik niet zitten, dat hele eind”
Sieger (nu weer boos): “Maar ik wil toch zwemmen!”
En vanaf dit punt voel ik mij dan een langspeelplaat die vast is gelopen. Ik ga wéér uitleggen dat ik begrijp dat hij het jammer vindt. Wéér aangeven waaróm we niet gaan zwemmen, en hij blijft zijn ‘ik wil zwemmen’-mantra herhalen. Met steeds meer zeurstem en pruillip én boosheid. En ondertussen groeit mijn ergernis en frustratie. Die ik overigens niet laat blijken.
Ook blijf ik wel consequent. In 9 van de 10 gevallen blijft nee bij mij nee. En áls het een ‘ja’ wordt, dan is dat vaak omdat de kinderen sterke argumenten aandragen, niet omdat ze 6 tot 60 keer dezelfde vraag stellen.
Heel vaak hebben Sieger en ik bovenstaand ritueel al uitgevoerd rondom diverse onderwerpen: een snoepje, bij iemand spelen, naar de Efteling…..heel vaak zag het gesprekje er ongeveer hetzelfde uit.
Omdat ik mij stiekem dus enorm ergerde en frustreerde en dit soort situaties regelmatig voorkwamen, ben ik er -met wat hulp- kritisch naar gaan kijken. En realiseerde ik mij (naast heel veel andere dingen?; hij krijgt misschien niet zijn zin, maar wel iets anders: aandacht. Ook al is de kwaliteit van dit gesprek erbarmelijk, hij heeft wel mijn aandacht én weet die lange tijd vast te houden. Het kán uiteraard gezelliger en leuker, maar ja ach, die aandacht, die is er in elk geval!
Dus als we nu in bovenstaand ritueel dreigen te vervallen, gooi ik het over een andere boeg en zorg ik dat ik op een positieve manier aandacht geef aan Sieger. Dat kost me uiteindelijk minder energie, evenveel tijd en levert ook nog eens fijn contact op met elkaar!
Wil je weten hoe jij dit kan doen met jouw kind(eren)? 30 augustus om 20.00u geef ik de gratis online lezing “liefdevol en relaxed reageren op je boze kind”. Een mooie frisse start van het nieuwe schooljaar met minder van dergelijke frustratie. Dat gun ik jou ook! Ben je erbij?