Het is 2 minuten over half negen als de bel gaat. Voor de deur staat Sieger, hijgend en met een vleugje paniek in zijn ogen. “Huiswerk vergeten”, kan hij nog net uitbrengen. Gauw pak ik zijn schriftje. Ik kijk m aan en zie dat hij op het punt staat in huilen uit te barsten. “Het is niet erg”, zeg ik, “dat kan gebeuren.”
Sieger kan zich niet meer ‘groot’ houden en begint te huilen: “ja maar nu krijg ik een kruisje en bij drie kruisjes moet ik taart trakteren!”
Poeh, wat vind ik dat lastig. Ik snap dat de juf de kinderen een duwtje in de rug wil geven om aan hun huiswerk te denken. Alleen vraag ik mij af of dit de juiste manier is. Ik weet het: Sieger is een enorme dromer. Ik zeg heel vaak: “als zijn hoofd niet vast zat…..”. En dit botst regelmatig met zijn behoefte om het allemaal (heel) goed te doen. Hij lijkt dus heel nonchalant met zijn verantwoordelijkheden om te gaan, maar als het mis gaat, dan denkt hij daar zeker niet lichtvaardig over.
“Als je moet trakteren, dan kopen we gewoon taart, daar hoef je je geen zorgen over te maken. En dat is toch alleen maar leuk, trakteren?”, zeg ik troostend. Ik voel wel dat dit niet is waar zijn tranen daadwerkelijk over gaan. Maar dat gesprek is voor een later moment. Nu is het even van belang om Sieger z.s.m. weer een beetje rustig en terug naar school te krijgen.
Sieger herpakt zichzelf en rent terug naar school. Hidde is getuige van de hele situatie. Wanneer ik de woonkamer inloop kijkt hij mij aan met een soort ‘blik van verstandhouding’ die niet bij zijn leeftijd past en zegt: “Mij gebeurt dat soort dingen niet hè?”
Het is waar. Hidde heeft zijn zaakjes over het algemeen goed georganiseerd. Hij vergeet gerust ook af en toe wel wat, maar dat is meer uitzondering dan regel. En als het gebeurt, is hij ook een stuk minder van slag (van buiten dan).
Toch merk ik dat zijn opmerking mij raakt. Hoewel hij dit misschien helemaal niet zo bedoelt, voelt het voor mij als een onaangenaam verzoek om bevestiging: “kijk, ik doe het beter dan mijn broertje, wil je dat even bevestigen graag?”
Dus een stemmetje in mij zegt meteen: “Nee natuurlijk ga ik dat niet bevestigen, dat is niet fair naar Sieger!” Ik adem even diep in en bedenk hoe ik wil reageren, zodat ik beide kinderen in hun waarde kan laten. Hidde kijkt mij ondertussen verwachtingsvol aan.
“Ja”, zeg ik, “dat is inderdaad jouw talent. En Sieger heeft weer andere talenten, zoals uitgebreid verslag doen van zijn schooldag bijvoorbeeld.”
Ik zie Hiddes gezicht een beetje betrekken, hij weet precies waar ik op doel. Ik geloof dat het toch niet helemaal is gelukt om de situatie vanuit gelijkwaardigheid te benaderen. Hoewel mijn voorbeeld als uitleg bedoelt was, komt het denk ik bij Hidde binnen als een steek onder water.
Terwijl hij de deur uitloopt om ook naar school te gaan, zeg ik in gedachten tegen hem: “Wat ben je toch een gevoelig diertje. Daarin komen jullie talenten juist echt overeen.”
Is jouw kind ook gevoelig? Komt hij/zij af en toe overprikkeld thuis en ontaardt dit in een boze bui? Of is er een andere (of geen) duidelijk aanleiding voor zijn boze gedrag? Wil je graag op een liefdevolle én effectieve manier reageren? Je kind de ruimte geven, in zijn waarde laten, maar ook grenzen stellen? Ook jij kan dat! In mijn workshop ‘De Boosheid Voorbij’ leer je hoe jij dit voor jouw kind (en jezelf!) kan doen.
31 oktober geef ik deze workshop online. Meer weten en/of aanmelden: www.pentakelopvoedcoaching.nl/boosheid-voorbij