Ik zie aan haar blik dat ze dat toch echt niet ziet zitten. En terecht.
Tijdens mijn lezing hou ik een bevlogen betoog over reageren vanuit liefde als je kind in een boze bui zit. En deze moeder vat dit op als dat dit betekent dat je dan vanuit een soort ‘laisser faire’-houding je kind maar gewoon boos laat zijn. Ook als het bijbehorende gedrag grenzen over gaat.
Ik ben blij met haar kritische vraag. Het geeft zo goed weer hoe ingewikkeld het is. Hoe je als het ware balanceert op een draadje. Enerzijds wil je graag liefdevol contact met je kind, ook -of misschien wel juist- op dit soort lastige momenten, anderzijds is het natuurlijk niet oké als je kind gaat schoppen en slaan, of schelden als hij boos is en wil je je kind dan graag tot de orde roepen/brengen.
Het lijkt misschien voor je gevoel wel tegenpolen: grenzen stellen en liefdevol contact. Want als je kind een grens over gaat, dan word je zelf misschien ook wel boos en kan je niet meer zo geduldig en liefdevol reageren als je je had voorgenomen. Of je wil op z’n minst je kind ferm toespreken dat dit zo niet kan.
En bij de term ‘liefdevol contact’ ontstaan -tenminste bij mij-, allerlei romantische beelden in het hoofd van lachende kinderen die op schoot kruipen en je plat-knuffelen.
Dit beeld, dit idee van wat liefdevol contact is, kan je dan in de weg zitten, omdat je denkt: “ja ho even, maar dat schelden of slaan, daar moet ik dus wel een stokje voor steken!”
Ik heb gemerkt dat toen ik dit beeld losliet en ging voelen dat er een bredere invulling van ‘liefdevol contact’ mogelijk was, de tegenpolen verenigbaar waren. Dat het wel degelijk mogelijk is om grenzen te stellen aan gedrag én in liefdevol contact te blijven.
Want toen de jongste gisteren ‘ik haat je’ riep, omdat er vlindertjespasta geserveerd werd in plaats van spaghetti-slierten, koos ik ervoor om op een heel andere manier te reageren. Dus zei ik: “Zal deze vervelende moeder dan maar even een glaasje water voor je inschenken? En zal deze vervelende moeder maar even wat extra geraspte kaas over je pasta doen?”
Ik zie aan zijn gezicht dat hij snapt waar ik heen wil en hoef alleen nog maar te zeggen dat ik vind dat ik het niet verdiend heb dat hij zo lelijk doet en dat volgens mij niemand het verdient om gehaat te worden.
Dat dat niet gemakkelijk is en een stukje geduld met jezelf, creativiteit en soms lef vraagt, dat besef ik mij heel goed. Dat wat het oplevert is het echter meer dan waard.
Wil jij ook bij jezelf en je kind een andere, liefdevoller stuk aanboren, waardoor je grenzen kan stellen aan de boze buien op een manier die werkt voor jou én voor je kind? 27 juni geef ik voor een klein groepje de workshop ‘de boosheid voorbij’. Voor meer info: www.pentakelopvoedcoaching.nl/kinderen-en-boosheid