Omdat het verdacht stil is op zolder, loop ik maar even naar boven. Mijn onderbuikgevoel blijkt te kloppen. Sieger ligt onder de dekens verstopt, op zijn telefoon YouTube-filmpjes te kijken. Hiermee worden diverse regels ‘overtreden’: telefoons mogen niet mee naar de slaapkamer, het is geen schermtijd én -voor mij het allerergste- het is stiekem, in de hoop dat ik er niet achter kom.
Dit laatste raakt mij zó, dat ik bozer reageer dan ik eigenlijk bedoel: “Wat maak je me nou?!” zeg ik op iets te harde toon. Sieger zit zodanig ‘in’ zijn scherm dat hij mij niet heeft horen binnenkomen, dus schrikt zichtbaar van mijn reactie.
De donderwolk van boosheid en frustratie die zich van mij meester heeft gemaakt, laat zich echter niet meer stoppen. Dus voordat Sieger goed en wel van de schrik is bekomen, ga ik al ‘los’. “Je weet dat je niet op de telefoon mag, en zeker niet op je kamer!”
“Ja, maar het was maar 5 minuutjes” brengt Sieger ertegenin. Ik weet dat dat niet waar is. Het is al een stuk langer geleden dat hij naar boven ging. En voor mij is oneerlijkheid bijna een doodzonde. Dus kan ik mijn teleurstelling niet onderdrukken en ben ik niet alleen ‘moeder-boos’ zoals ik het noem als je niet echt boosheid voelt, maar een grens stelt als moeder. Ik ben écht boos. Vanuit mijn tenen.
En omdat Sieger daar ook wat van kan, staat hij nu te huilen en te schreeuwen dat het “écht maar 5 minuten was” en hij wél eerlijk is en en en…..
We staan als twee ‘reptielen’ tegenover elkaar. Ik doe nu precies waarvan ik tegen de ouders in mijn praktijk zeg dat je het zoveel mogelijk moet proberen te voorkomen. Met veel pijn en moeite lukt het mij om mijzelf te ‘herpakken’. Ik weet dat ik nu toch mijn punt niet duidelijk kan maken en haal een paar keer diep adem. “We gaan nu naar beneden” zeg ik resoluut maar wel weer rustig tegen Sieger.
Hij ziet aan mijn blik dat er geen ruimte is om tegen te stribbelen en gaat mee naar beneden. Als ik na 10 minuutjes weer rustig ben (en Sieger ook) vraag ik Sieger of hij even wil knuffelen. Dat wil hij maar al te graag. Terwijl hij bij mij op schoot maken we het zonder woorden, weer goed met elkaar.
Ik besluit daarom dat later die middag een beter moment is om op een rustige manier de afspraken over de telefoon en eerlijk tegen elkaar zijn te bespreken.
Worstel jij af en toe ook met heftige emoties van je kind én misschien daarnaast die van jezelf? Wil je leren om op een andere manier op je kind te reageren, zodat jullie ‘reptielen’ wat rustiger kunnen blijven? Wil je beter begrijpen wat er in het koppie van je kind omgaat en waarom jij zo geraakt kan zijn door de boze buien?
Als je je kind en jezelf beter begrijpt, wordt het namelijk makkelijker om rustig en liefdevol te reageren (tijdens de boosheid of in 2de instantie zoals in bovenstaand voorbeeld). Ik heb de basiskennis over boze kinderen en oefeningen om jezelf een andere manier van kijken en reageren aan te leren, gebundeld in de online minicursus: “met rust en liefde reageren op de boze buien van je kind”.
Donderdag 28 mei gaan we met een groep ouders van start. Je kan de 5 cursusdelen op je eigen moment tempo doen en hebt tegelijkertijd de voordelen van het uitwisselen van ervaringen (via een besloten Facebook-groep). Lijkt dit jou ook wel wat? Meer informatie en aanmelden kan via: https://pentakelopvoedcoaching.nl/minicursus-boosheid/
Weet je welkom!