Met zijn lange blonde haren in een paardenstaart, een jurk aan, zijn hoge stem en sierlijke bewegingen overtuigt Sieger iedereen. Oma spreekt hem telkens aan met ‘zij’ en zegt dan ook: “ik vergeet gewoon bijna dat zij… uh… hij een jongen is.” En voor mensen die hem niet kennen, is het helemaal een no brainer: Dit is een meisje.
Voor mij blijft dat eigenlijk nog steeds wennen. Elke keer als iemand hem met ‘zij’ aan spreekt denk ik: huh, oh ja, zij zien een meisje. Bijna vijf jaar had ik namelijk ‘gewoon’ een zoon en nu pas twee jaar een zoon die eruit ziet als een dochter. Ik zie door de lange haren en jurkjes heen, nog steeds een jongen, nog steeds gewoon Sieger.
Toen Sieger de eerst keer met ‘zij’ en ‘meisje’ werd aangesproken, liet hij dat gebeuren. Geen uitleg, geen “nee, ik ben een jongen.” Toen ik hem vroeg wat hij ervan vond dat mensen dachten dat hij een meisje was, antwoordde hij trots: “leuk.” Sindsdien laten we het zo.
Vorige maand vierden we op een regenachtige avond Sint Maarten. We hadden onze zoons in hun blauw-zwarte regenpakken gehesen en de nichtjes (dochters van mijn zusje) in dito outfit. Het gaf een wat trieste aanblik, maar het mocht de pret niet drukken.
Gelukkig werd het gedurende de tocht langzaam droog, waardoor de capuchons af gingen. Eén van de voor ons minder bekende buurtbewoners, reageerde geïnteresseerd op het uniform uitziende gezelschap. Wat op zich al best knap is, als er al tien groepjes langs je deur zijn geweest. “Wat leuk! Allemaal meiden….. oh nee, drie meiden en één jongen,” met een hoofdknikje naar mijn oudste zoon. “Ik ben ook een jongen hoor!” klinkt het beledigd uit Siegers mond.
Pffff, ik kon wel door de grond zakken! Al twee jaar moet alles eruitzien ‘alsof ik een meisje ben’ en nu ziet iemand je zelfs in je regenpak voor een meisje aan, is het weer niet goed. Ik mompelde iets als “bijzondere situatie” naar de verbaasde man en toen zijn we maar snel doorgelopen. Gaat het ooit wennen, een kind hebben met genderdysforie?
Ik ken het gevoel maar al te goed. Maar bij mij mocht het vroeger niet zo zijn. Later is dat dan wel veranderd. Als kind heb ik meermaals gevraagd om jurkjes te mogen dragen, maar iedere keer hetzelfde antwoord, jurken is voor meisjes en jij bent een jongen, dus..
Rond mijn 28ste kwam mam mij halen om boodschappen te doen. In die winkel werden die maand ook kleding verkocht. Toen heb ik van mam twee jassen en een jurkje in A lijn gekregen. Het was koud die dag, en ik had geen jas aangedaan thuis. Dus mam betaalde aan de kassa de rekening, en ik nam een jas en deed die aan. De kassierster zei:”Jamaar, dat is wel een jas voor meisjes, en jongen”. Mam zei toen (en ik verschoot een beetje) :”MADAM, als die nu graag die jas draagt, dan mag die dat van mij, en als die graag een kleedje heeft, dan mag die dat van mij ook dragen. Ik ben de moeder en jij hebt daar niks over te moeien, begrepen”?
Beste Francis,
Wat dat aangaat leven we inderdaad wel ook echt in een andere tijd. Maar tegelijkertijd krijgen we ook nog wel reacties van mensen die vinden dat dit niet kan. Door te blijven schrijven hierover en te laten zien dat ik hierdoor een gelukkiger kind heb, hoop ik mijn steentje bij te dragen aan meer begrip en acceptatie. Voor jou ook veel sterkte en wijsheid met dit alles!
groetjes Anke